Donderdagmorgen om half twaalf, Merel belt aan, ze is er met haar lief. Ben ik hier goed voor Bellyprint? Vraagt ze aarzelend? Ja natuurlijk, we doen de deur voor je open

In de gang horen we het al, ooooo kijk eens, wat veel mooie buiken! Ik ben echt niet zo mooi zwanger als zij hoor, horen we haar zeggen. Als ze binnenkomt verwijzen we direct naar de toilet, waar Merel, net als de meesten zwangeren, dankbaar gebruik van maakt.

Haar lief wordt ondertussen voorzien van een kop koffie in de studio. Merel neemt thee en samen kijken ze alle voorbeelden door. Wij vertellen iets over de verschillende materialen, samen nemen ze rustig alles door.

Merel is er wel uit, ze heeft drie beelden die haar aanspreken, ze is alleen behoorlijk onzeker of haar beeld wel zo mooi wordt. We gaan met z’n drieën zitten en spreken door wat we gaan doen. We gaan Merel met de 3d camera vastleggen, dat puzzelen we in elkaar en dat bekijken we straks. Maar nu? Wat hou je aan of wat trek je uit? Merel begint wat te schuiven, eehm, ik heb niet alles zo netjes bijgehouden, ik denk dat ik beter mijn ondergoed aan kan houden. Aan de hand van de voorbeelden laat ik zien wat je zien als je  ondergoed aanhoudt of uittrekt. Ik leg uit dat we  details kunnen verzachten.

Dus, cellulitis kunnen jullie ook wegwerken?
Haar partner zucht diep, neeee Merel, je bent gewoon mooi zoals je bent!
Dat s lief, zegt Merel, maar ik wil dat niet op mijn beeld zien!

Ik  schiet in de lach en leg uit dat er een heeeeel fijn knopje in mijn programma zit wat verzacht en omdat de 3d camera zo nauwkeurig is,  ik dit standaard doe. Merel kiest ervoor om toch naakt te poseren.

Samen kijken we naar haar pose, ze ziet zelf niet hoe mooi haar taille nog is, welke mooie details ze heeft bij haar sleutelbeenderen, maar daar ga ik haar straks wel op wijzen, eerst maar eens het poseren doorkomen. Eenmaal in positie is ze binnen 2 minuten vast gelegd, en begin ik alvast met het na bewerken van de opname.

Merel trekt haar badjas aan en haar partner zegt, zoooo dat is een gaaf programma! Dat was super leuk om te zien! Het beeldscherm is gefilmd op mijn aanraden, samen kijken ze naar de opname, terwijl ik ondertussen het digitale beeld van Merel in elkaar zet. Als we de ruwe versie hebben laat ik het hen zien.

We nemen het samen door en Merel is stil, ben ik dat echt? Ben ik zo mooi? Haar lief rolt met de ogen, dit ben jij, dit zeg ik je al de hele tijd, je bent supermooi zwanger, alleen wil je me niet horen!

Ik schiet in de lach, je snapt, deze  gesprekken horen we vaker. Merel ziet zichzelf alleen van boven of van opzij, maar nooit als totaal, en dan zie je zoveel andere dingen. Ze heeft twee mooie kuiltjes boven haar stuitje, haar ruggenwervel is mooi te zien, de vorm van haar schouderbladen, ze is prachtig en nee, niet omdat  Merel maat 36 heeft, maar omdat ze mooie vrouwelijke vormen heeft, die juist prachtig uitkomen in haar Bellyprint!

Ze zegt, ik heb zo getwijfeld omdat ik dacht dat ik niet mooi zwanger was, maar ik wilde het doen omdat ik de herinnering zo graag wilde, wat ben ik blij dat ik dat ik het heb gedaan!

Bij Bellyprint gaat het gesprek natuurlijk over zwangerschap. Een van de aanstaande moeders vertelde hoe bijzonder ze het vond om weer zwanger te zijn. Nieuwsgierig vraag ik of er iets speciaals is met deze zwangerschap.

Ja, ik ben zwanger door eiceldonatie….

Deze zin zorgde voor een verrassend gesprek, dit hoor je niet elke dag. En Maarten en Karina zijn heel open, omdat ze het belangrijk vinden om te vertellen dat zwanger raken niet vanzelfsprekend is voor iedereen en dat eiceldonatie een goede optie is.

Karina vertelde dat ze het syndroom van Turner heeft waardoor haar lijf nooit naar volwassenheid zou groeien. Op haar dertiende is ze hormonen gaan slikken, maar dan al weten dat een natuurlijke zwangerschap er nooit inzit…slik!

Maarten, die Karina ontmoet als ze begin twintig zijn, heeft altijd vertrouwen gehad dat ze er samen voor zouden gaan. Welke weg? Geen idee, maar het kwam wel op hun pad. En zo gebeurde het ook.

‘Karina: ach, ik hoef het kindje alleen maar te dragen, die eiceldonatie, dat is pas heftig en daar kon ik niets in betekenen’

Speciaal aan het verhaal van Maarten en Karina is dat zowel voor hun eerste zoon als voor dit baby’tje de eiceldonoren zelf hebben aangeboden om als donor op te treden. Karina: Het is een heel traject voor de vrouwen geweest en dat ze dit wilden doen

voor ons heeft ons respect. Je moet als eiceldonateur veel hormonen spuiten, ik kan daar niets aan veranderen, alleen er zijn. En gelukkig is het beide keren goed gegaan met het terugplaatsen van het eitje.

De welkomskoffie, waar het kennismaken en de mogelijkheden voor de Bellyprints doorspreken bij hoort, heeft geleid tot deze blog. Bij de thee zijn we verder gegaan met het bespreken van de pose en de 3D fotografie gaan maken, ze zijn ten slotte gekomen om Karina’s zwangere buik vast te leggen. En die zwangere buik is wel het vastleggen waard.

Ik was ontzettend onder de indruk van de kracht van hun verhaal, hun openheid en de fijne open sfeer tijdens de 3D fotografie. We voelen ons vereerd dat Maarten en Karina dit bijzondere moment met ons wilden delen door haar zwangere buik vast te leggen in een Bellyprint.